829

نیم ساعته زُل زدم به کاغذ که این‌دفعه چه کوفتی از تو بنویسم. که درخورِ شأنت باشه. به قدبلند و کتِ مشکیت بخوره. به عینک‌‌ت بیاد، حتی به اخمت! الانه که گریه‌م بگیره. 

وقتی بابا رانندگی می‌کنه، حس می‌کنم ماشین یک سیّاله که از همه فاصله‌ها و شکاف‌های بین بقیه ماشین‌ها می‌گذره. ولی وقتی مامان رانندگی می‌کنه حس می‌کنم توی یه جسم خیلی سخت نشستم. یه چیزی عینِ الماس یا کرندوم.

پ.ن: البته این نکته فراموش نشه که باید قربونِ جفت‌شون رفت و رنگشت :)

خیلی بده یه آدمُ واسه یه مدت طولانی نبینی، هیچ خبری هم ازش نداشته باشی. دیگه قاصدکی توی هوا نباشه که واست خبر بیاره و بادِصبا هم واست طاقچه بالا بذاره.

کاش این حسُ نداشتم که در قبال تلاشِ ناموفق گنجشک‌ها واسه گرم کردن خودشون هم مسئولم.

یه حسِ دیوونه‌کننه‌ی احمقانه هست، که باعث میشه در اوجِ بی‌پولی هم دو تومن تهِ کیفم نگه دارم واسه روز تولدی که شاید تو تبریک بگی و شارژ داشته باشم.

#نوزده_دی

یه دوست عزیز و مهربونی هست که امیدوارم این پست رو ببینه. همون دوستی که تولدمُ تبریک گفت و نتونستم تولدشُ تبریک بگم. خوشحالم که هستی که در کنار کسانی که بدون تو زندگی‌شون یه باغِ گل کم داره. تولدت مبارک :)

که شاخه‌های وجودش به دستِ حقیقت شکستی

شاعر می‌فرماید: همه شاخه های وجودش ز خشم طبیعت شکسته